O Alcalde de Vigo Abel Caballero

Por Afonso Eiré López

Fonte: A NOSA TERRA

Todos os luns, ás oito da mañá, Abel Caballero convoca os seus concelleiros a unha reunión no seu despacho. A xuntanza é curta. Poucas veces supera a hora. Comezan a falar por quendas e, cada quen, exponlle os asuntos do departamento que requiren a presenza do alcalde de Vigo. Non se discute. É o que diga o alcalde e el acapara toda a proxección pública, por miúda que sexa, incluídas as declaracións aos medios. Ao rematar a reunión, Abel Caballero ten que ter cuberta de actos toda a semana. E senón levantase as seis da mañá e sae na procura da xente.

Abel Caballero oficia de alcalde as 24 horas do díae como Camilo José Cela ou Belén Esteban, foi quen de crear a súa propia personaxe: O Alcalde de Vigo Abel Caballero. Ate fala en terceira persoa como os do famoseo.

Aquel político testán que militaba no PCE, aquel ministro fuxidío de Felipe González, aquel teimudo contrincante do seu inimigo Carlos Príncipe, até que Pepe Blanco e os papeis comprometedores llo sacaron de diante, aquel teimudo candidato socialista á Xunta, que se negaba a ver a realidade e prometía gañar por maioría absoluta e conseguiu os piores resultados na historia autonómica do PSdeG-PSOE, aquel medoñento candidato a alcaldía de Vigo, que semellaba que o seu retiro era novelar vidas que non puidera vivir… aquel político aparentemente fracasado gañou as eleccións e converteuse en alcalde.

E devagariño foi quen de construír a personaxe de Alcalde de Vigo Abel Caballero, que non ten nada que ver coas súas épocas pasadas, superando mesmo os tics familiares propios da casa dos Cabaleiro de Ponteareas, de longa tradición política, polo menos desde o seu bisavó liberal.

E Abel Caballero non só é alcalde as 24 horas do día, senón todos os días da semana, do mes e do ano. Desde que ocupa a alcaldía non gozou vacacións e só sabe de días soltos. Non coñezo a ninguén que lle sentase tan ben un cargo, que se esforzase tanto en aparecer. Nin sequera García Sabell, que tiña medo a que se non saía en todos as fotos a xente pensaba que “xa non mando”.

Porque se por algo se caracteriza Abel Caballero é pola súa capacidade de traballo e por facer da súa vida un acto de servizo ao Alcalde de Vigo.

Os 20 concelleiros acadados nestas eleccións son unha consecuencia de Abel Caballero estar ao servizo do alcalde. Diría máis, da súa capacidade en unificar na mesma persoa a Abel Caballero e ao Alcalde de Vigo.

Os 20 concelleiros acadados nestas eleccións son unha consecuencia de Abel Caballero estar ao servizo do alcalde. Diría máis, da súa capacidade en unificar na mesma persoa a Abel Caballero e ao Alcalde de Vigo.

Construcción do personaxe

Non lle foi doado construír a nova personalidade. O Caballero apoucado converteuse en showman. O Caballero retraído mudou falangueiro. O Caballero fusco derivou amábel. O Caballero metido no seu despacho pasou a facer sempiterna vida na rúa… E o Caballero doutor en Económicas puxo toda a súa memoria e o seu saber para logralo. Até é capaz de facerse o parvo para ser máis popular e mimetizarse co electorado.

Por iso o Alcalde de Vigo Abel Caballero é capaz de cantar cos bébedos na festa do San Brais e pagar viños se fai falta. Por iso o Alcalde de Vigo Abel Caballero é capaz de presentar todos os concertos de Castrelos, os do auditorio Mar de Vigo, cantando cando cadra coa súa amada Coral Casablanca. Por iso é quen de presentar a Cabalgata de Reis ou de desfilar como un personaxe máis do entroido chocando as mans á cidadanía no seu carnaval. Ou sendo o protagonista non casoiro que oficia no Pazo Quiñones de León.

Por iso é capaz de anunciar as “luces mellores do mundo” semellando bébedo e que non sabe falar inglés, logo de dar catro anos aulas en Inglaterra. “Chamádeme lelo, mentres me sacan as televisións e gaño votos”. Acaso Abel Caballero o que sempre arelou foi ser “popular” epor iso se fixo Alcalde de Vigo Abel Caballero: unha obra mestra de nova personalidade, sen asesores aúlicos, nin estudos de marketing.

Abel Caballero modificou os proxectos dos ascensores que realizara o bipartito (BNG-PSOE), para poder dicir que é cousa súa. O da subida a Torrecedeira desprazouno 400 metros, e xa non se conectan os tres que permitían subir desde Marqués de Valterra a Camelias.

Grande coñecedor da cidade

Caballero non sería Alcalde de Vigo só pola súa capacidade de dedicación ao posto de traballo. Moito a favor xoga a súa memoria. Quizais non existe hoxe vigués que coñeza coma el a cidade. E non a coñece por mapa, senón por pisar rúa a rúa: sabe onde está cada casa, cada árbore e, sobre todo, cada parque infantil e cada banco.

E se alí non hai un banco e alguén o reclama, ponse. E se naquela rúa hai unha fochanca e alguén llo di en público, mándaa tapar. Pois Abel Caballero, alcalde, sabe que o seu éxito radica en non dicirlle que non a ninguén: o Alcalde de Vigo Abel Caballero sabe vender coma ninguén que está ao servizo dos cidadáns. E estao se medimos todo por bancos, luces, árbores, plantas, asfaltados e a cidade e falar cos cidadáns.

A súa personalidade vai máis alá. Na vez de ser só alcalde é o mellor vendedor do Alcalde. E cando o que afirma non concorda coa realidade, non minte, porque sempre cree o que di. Se afirma que na manifestación contra a fusión das Caixas participaron 300.000 persoas, cando non chegaban as 45.000, non minte. Segundo a súa realidade estaba todo Vigo. E as persoas que non estaban, estaban… Porque todas están co alcalde.

El é economista e ben coñece a veleidade dos números e, como quen sabe sabe, e quen sabe é Alcalde de Vigo Abel Caballero, pois nin policía, nin concelleiros… ninguén pode dar o número de participantes sen que o decida o alcalde. E os medios, aínda que saben que non é real, non din nada, dan o número que quere o alcalde… e os vigueses créeno.

Poderíamos dicir que nesa manifestación comezou a nova etapa de exitoso alcalde. Coma Francisco Vázquez, cando se vota no Parlamento o da capital de Galiza, non só captou a oportunidade, albiscando o sentir maioritario da cidade, senón a posibilidade de exacerbalo e convertelo no seu grande capital político.

Francisco Vázquez despregou aquel anónimo alí na Mesa do Parlamento no xélido Xelmírez: “cúidate tu y cuida de tus hijos”. Papel que ninguén dos presentes puidemos ver, pero que tivo xornalistas a soldo e medios de comunicación interesados para contalo, ensalzalo e magnificalo.

Francisco Vázquez.

Naceu o coruñesismo, con aquela aldraxe de nomear capital a Compostela, e Francisco Vázquez abandonou o galego de socate (aínda que non puido superar o seu acento), esqueceu ao Inspector de Traballo progresista e próximo aos traballadores, e converteuse en clasista, altanero, soberbio, coruñesista: en Paco Vázquez Alcalde. Agora os seus amigos eran os empresarios e a Loxia C-2 (non legal) que se reunía no edificio do Casino xunto ao Obelisco e gobernaba a cidade, deseñando permutas de solares. Paco Vázquez non sería Paco Vázquez sen La Voz de Galicia, pero tamén non sen o Banco Pastor e Caixa Galicia.

A aldraxe da Caixa como despegue

Abel Caballero non ten banco nin Caixa. Pero conta tamén co Faro de Vigo e a Cadena SER para axudalo a modelar a súa nova personalidade. E tivo a habelencia de facer da ausencia da Caixa, que todo o gobernaba en Vigo desde os tempos do seu antecesor Portanet, no seu capital político, fabricando unha aldraxe e erixíndose no Quixote capaz de defender a Vigo contra todo e contra todos, comezando por Feixó e Santiago.

Xa tiña identificado o mal, os inimigos e os culpábeis. Non lle levou moito tempo crelo ao Alcalde de Vigo Abel Caballero que, como a maior parte da cidadanía viguesa, mesmo persoas progresistas, nacionalistas e ben informadas (como pasou na Coruña) non só estaban dispostas a mercar ese discurso, senón que acreditaban nel pois xa tiñan tamén a quen culpar dos seus males propiciados pola crise galopante. A contradición Vigo-Santiago converteuse na trabe política do Alcalde de Vigo Abel Caballero e Vigo nun cantón resistente ás supostas aldraxes.

Alberte Núñez Feixóo, presidente da Xunta de Galicia

Desde aquela repíteo unha e outra vez ante calquera problema que xurda na cidade olívica: é culpa de Núñez Feixóo, de Santiago… E se os políticos de Vigo o critican ou lle levan a contraria, non só están contra Vigo (Vigo é o Alcalde Abel Caballero) senón que están amigados con Feixoó e reciben ordes de Santiago. Tanto ten que sexan do PP, do Bloque ou das Mareas.

Por suposto que todos os medios de comunicación publicitan as súas palabras e as súas ideas non ousando levarlle a contraria. Non vaia ser que se escapen tamén as axudas que outorga e os convenios que asina e a publicidade. E todos sabemos que o fai, comezando por La Voz de Galicia. Porque sen a publicidade constante dos seus logros, só con luces, bancos e plantas, Abel Caballero, non sería o Alcalde de Vigo Abel Caballero.

Existen 15 grande proxectos que se veñen vendendo ano tras ano, a toda páxina, en portada e que nunca se executaron: o Teleférico do Castro, cruzar a ría en bicicleta, o bulevar de Beiramar, o metro, o proxecto de Nouvel, a Zona Atlántica de ocio, a Vía Galicia centro económico, a biblioteca estatal, o miradoiro (mellor do mundo) da Praza do Rei, unha nova Casa Consistorial… Todo menos derrubar a Cruz dos Caídos.

Todas comprometidas, segundo varios anuncios, pero sen executar. Non todos, a dicir verdeade, xa que logo de tres proxecto e oito anuncios, comezaron as obras do Centro Vialia.

Pero non só iso, é capaz de vender o que non ten máis remedio que realizar, pois estaba aprobado por anteriores corporacións, como o arranxo da muralla do Castro e o derribo de construcións.

Asistín a unha das súas obras mestras, a inauguración da Feira do Libro na rúa Príncipe. Os libreiros levaban anos tratando de trasladala desde a Praza de Compostela, pero o Alcalde Abel Caballero, negábase ano tras ano.

Pero un ano accedeu, e alí estaba el, co seu discurso non só felicitando os libreiros por “permitir este traslado”, senón que aproveita para anunciar que a rúa do Príncipe “será a rúa dos poetas, da literatura e que porá capas de pedra con versos”… E xa lle coloca unha a Carlos Oroza. Desde aquelas creo que van outras catro.

Pero se a Abel Caballero algo lle gusta son os centros comerciais, as feiras modernas, poida que por tradición familiar. E se por el fose, enchería a Vigo con outros cinco centros comerciais, cando están a pechar os que hai… Pero os comerciantes semellan encantados e, mesmo os que tiveron que pechar os negocios, vótano. Como Abel Caballero, a maioría dos vigueses descendemos da aldea e el condúcenos das corredoiras e a luz de candil a modernidade do neón e do bulleiro das rúas as estradas asfaltadas.

O mellor exemplo desta política de anuncios de obras e fastos sería a Panificadora. Non hai ano que non anuncie que alí se realizará un grande proxecto arquitectónico, que ano a ano vai mudado e que nin sequera pode comezar pois os terreos aínda non son propiedade do concello. Iso si, como pasa en outros moitos proxectos, convócanse concursos e páganse as ideas. Os estudos de arquitectura contentos coma unhas pascuas. E se hai unha maqueta feita aí está a obra realizada: o virtual convertido en en real polo Alcalde de Vigo Abel Caballero. Non me dirán vostedes que non ten mérito!

Escultura de Silverio RIvas na remodelada Praza de América (Travesas)

Pero non só iso. O Alcalde de Vigo Abel Caballero foi capaz de darlle unha nova identidade a Vigo, de construír o viguismo. Aínda que os das Travesas ou Teis, por non citar as distintas parroquias, sigan dicindo “vou a Vigo”, por ir ao centro, a día de hoxe séntense representadas por ese Vigo do alcalde… Certo que a identidade foi construída sobre a crise, e non sobre un proxecto de futuro, e unha imaxe virtual de fastos.

Construíuse a unidade viguista e viguesa sobre a desgraza de Pescanova, dos estaleiros e, sobre todo, da Caixa. O Alcalde de Vigo Abel Caballero, coma un novo abade do Val do Fragoso, soubo unir votos para, na vez de enfrontarse e derrotar aos franceses, derrotar “a Feixóo e a Santiago”.

Na Guerra da Independencía formouse o Vigo moderno e, agora, entramos noutra nova fase. O novo Vigo construído a golpe de intuición, seguindo a estela doutros notábeis edís, como Agustín Arca, que afirmaba: “os arquitectos están para facer os proxectos, eu para melloralos”.

O Alcalde de Vigo Abel Caballero, coma un novo abade do Val do Fragoso, soubo unir votos para, na vez de enfrontarse e derrotar aos franceses, derrotar “a Feixóo e a Santiago”.

Pequenas obras a esgalla

Pois así é como deseña as obras o Alcalde de Vigo Abel Caballero… Sempre son obras pequenas e realizadas en varias fases. As grandes obras, oito anos despois de anuncialas, non comezaron a executarse. Denomina humanizacións a colocar plantas e arboriños mentres arrancan ou podan até que sequen as plantas centenarias. E bancos, e lousas nas beirarrúas e xogos para os rapaces. Destes si que inzou o municipio por todas partes, o resto das obras sempre as concentra nunhas poucas rúas… Tratando que a cidade semelle estar sempre en obras e fachendeando do superávit orzamentario, conseguido ao deixar ano tras ano de investir as grandes partidas orzamentadas.

Atrás quedaron os tempos nos que o PSOE se opoñían as humanizacións proxectadas polo BNG, co apoio incondicional de Faro de Vigo, que chegou a darlle nun ano 153 portadas contra eses proxectos dos nacionalistas. Tres foron os principais cabalos de batalla: a Praza de Independencía, na que militantes do PSOE levaron a oposición e mesmo prometeron volvela abrir ao tráfico; a Porta do Sol, onde criticaban que existía un chanzo que non deixaba pasar a procesión de Semana Santa, e o aparcadoiro de Colón, que colisionava cos intereses doutro aparcamento realizado nas antigas instalacións do “xornal decano”. O Alcalde de Vigo Abel Caballero e o Faro, converteron en virtude todo que antes detestaban.

Hai que recoñecerllo, Abel Caballero é un mago da comunicación: capaz de facer o auditorio Mar de Vigo, rescatalo da concesionaria, sufragar os gastos da empresa de eventos, mercar de novo o centro e dicir que “aos vigueses non lles vai custar nada”… E a xente créello!

A política do Alcalde de Vigo Abel Caballero consiste, sobre todo, en facer brillar a súa marca. Por iso se apropia de proxectos anteriores, por exemplo, os famosos ascensores… pero cámbiaos de lugar, como en Torrecedeira e no Parque Camilo José Cela, ou no Casco Vello. Ten que aparecer idea súa, obra súa…, coa súa correspodente placa.

E se non gusta da arte moderna pois é quen de “reestruturar o MARCO”, grande referencia museística galega de vangarda e convertelo nun continente máis de cadros.

Ou non abrir o Museo de Fotografía, por ser cousa do goberno do BNG, estragándose o edificio e tamén os importantes legados fotográficos.

O Alcalde de Vigo Abel Caballero, está a construír unha cidade ao seu gusto, a súa imaxe e semellanza.

O Dinoseto símbolo da cidade de Caballero.

Un alcalde de esquerdas?

De esquerdas ou de dereitas?

As dereitas están moi contentas con el, por iso o apoian e deixaron de votar o PP. Nin sequera lles importa a imaxe de pailán que transmite porque, no fondo, a burguesía viguesa, sacando contadas excepcións, o único en que pensa é en facer diñeiro. E o Alcalde de Vigo Abel Caballero nunca mudou nada para impedir que os grandes capitais teñan todo o que lles fai falta, comezando por Citroën e continuando polas construtoras, que case sempre son as mesmas en realizar as obras ou, se queres entrar, tes que aliarte con elas.

E non é que o Alcalde de Vigo Abel Caballero queira facerse rico coma Paco Vázquez. Non. El é outro tipo de persoa, só quere ser alcalde, alcalde famoso, “alcalde popular”, como dixo esta mesma semana. E sabe que nada vende máis cos postos de traballo.

Por iso entre o seu equipo máis próximo ten aos ex secretarios xerais da UGT e de Comisións Obreiras en Vigo, para lle facer o traballo sucio cos sindicatos.

Lévase moi ben coas concesionarias de todos os servizos privatizados, que non cumpren o estipulado nin co prego de condicións nin cos traballadores, aos que nunca defende o Alcalde de Vigo Abel Caballero. Como será a cousa que até o PP o critica por “estar traballando para as concesionarias”!.

Non, no seu programa non está a reversións das concesións, senón que, cada ano, anuncia unha nova. Agora os ximnasios municipais.

Non digo que, como lle pasaba a Fraga Iribarne, non haxa quen se aproveite á súa sombra. Pero, ante todo, Abel Caballero é alcalde. E vende a mellora dos servizos sociais, aínda que unha acampada dos sen teito, pola que pasaron máis de cinco mil persoas, leve máis de dous anos coas súas tendas na Praza do Concello sen que lles faga caso. Ou é capaz de adiar os cheques sociais semanas e semanas porque quere entregalos persoalmente.

E dedícalle 2,4 millóns de euros, 2.300 euros por alumno, as bolsas para aprender inglés no estranxeiro, que sempre van parar aos escolares de colexios privados.

Polo contra, a Normalización Lingüística unicamente ten un orzamento de 250.000 euros, incluídos os funcionarios. E desta cantidade, ao comezo de ano, quedase a alcaldía 25.000 euros. A el non lle fai falta aprender galego, xa que o mamou… Pero non o fala. Como moitos dos habitantes de Vigo que veñen da aldea, rexeitan del, porque rexeitan do seu pasado e do da súa familia.

Sabendo isto, que o sabe, o Alcalde de Vigo Abel Caballero desterrou calquera manifestación cultural que tivera raíces galegas, fose música, arte ou teatro. Tamén a música clásica ou, aínda, o jazz…

Con dicir que converteu en símbolo da cidade a un arbusto, o Dinoseto…

Un cargo de Podemos pide apartar a Rubén Pérez

Un cargo de Podemos pide apartar a Pérez

Fonte: La Voz de Galicia en Vigo.

Óscar Lomba coordinador do grupo de traballo de movementos sociais e municipalismo de Podemos Vigo pediu a dimisión do concelleiro Rubén Pérez, cabeza de lista de Marea de Vigo. Na súa opinión ten que reformularse a coalición e establecer a selección de candidatos con «mecanismos democráticos efectivos e mancomunados». Segundo Lomba, hai que reformular o proxecto no que están presentes Esquerda Unida, Anova, Podemos e Equo, pero o cambio non pode consistir en «modificacións cosméticas que terminen deixando as cousas como están». Lembra que Marea de Vigo afirmou no seu día ser unha organización inspirada no movemento 15M e achácalle atribuírse unha democracia que non ten porque non celebrou primarias.

FRACASOS E DIMISIÓNS

*  Óscar Lomba

Fonte: Web de Óscar Lomba

Comezar polo principio implica explicar, de xeito moi resumido, que Marea de Vigo xorde como unha ferramenta de confluencia e representación política, tralo lanzamento dun manifesto. Lembro que a marca Marea de Vigo foi acuñada nunha asemblea de Anova – Irmandade Nacionalista na que eu estaba presente. Presentouse ás eleccións municipais do 25 de maio de 2015. Rubén Pérez, membro de Esquerda Unida, foi o candidato elixido como cabeza de lista, sen concorrencia competitiva, nun proceso no que desde as cúpulas dos partidos, Esquerda Unida e Anova, deron indicacións explícitas, por medio dun correo electrónico, das persoas a quen debían votar a militancia e asinantes do manifesto. A devandita candidatura estaba apoiada por Esquerda Unida e Anova, mais non por Podemos ou Equo. Naquel proceso electoral de 2015 conseguiron tres concelleiros.

Marea de Vigo sempre afirmou ser unha organización inspirada no movemento 15M. Naquela altura semellaba que pretendían representar a determinados sectores da suposta «esquerda alternativa» e intentaban proxectar institucionalmente aquel ímpeto e enerxía critica de contestación e impugnación da política tradicional. Porén seguen a ser viño vello nun odre novo. Vella política disfrazada de nova.

Creo que Marea de Vigo debe reformular moitas cousas. Aínda resoan nos meus oídos as verbas dunha das candidatas no ultimo mitin da formación. “Marea de Vigo defende a radicalidade democrática” dixo. Dicir iso cando Marea de Vigo nin sequera celebrou primarias e os postos da candidatura foron decididos caprichosamente polas cúpulas dos partidos que compoñen esa confluencia é unha mostra máis de que Marea de Vigo ten importantes eivas democráticas. E iso malia que as candidaturas municipalistas fixeron da democracia e a participación insignia das súas políticas e peza chave do seu proxecto de renovación democrática.

Agora toca reformular o proxecto. Porén esa reformulación non pode basearse en modificacións cosméticas que terminen deixando as cousas como están. Os futuros procesos de confluencia deben:

* Establecer mecanismos efectivos e mancomunados de selección das candidatas e candidatos a cargos de representación orgánicos e institucionais en procesos democráticos competitivos e con todas as garantías.

* Reformular o propio espazo e a súa estratexia de oposición a Abel Caballero, mais tamén redefinir a súa relación coa sociedade viguesa e cos movementos sociais.

Finalmente estimo que Rubén Pérez debería presentar a súa dimisión ou ben supeditar a súa continuidade, á fronte de Marea de Vigo, á celebración dun referendo presencial con votación en urna no que poida participar o conxunto da militancia e asinantes do manifesto Marea de Vigo.

Os nosos políticos teñen aversión ao verbo dimitir. Eu diría que non saben conxugalo. Fago está reflexión poucos días despois de coñecer a dimisión do líder de Marea Atlántica, Xulio Ferreiro, a quen lle honra asumir a súa responsabilidade polo fracaso estrepitoso de Marea Atlántica, aínda que pouca culpa teña diso. En moitas ocasións dá a sensación de que a maior parte dos políticos permanecen no cargo porque pensan que algún día poderían chegar tempos mellores. Ninguén asume o custo do fracaso da súa xestión. Ningún dirixente debería esquecer que a democracia ten unha forte compoñente ética e ten que basearse na virtude e nun sistema de valores sociais e morais que enchan de honestidade e decencia o exercicio do poder.

* Óscar Lomba Álvarez  (Vigo 1966) Licenciado en Dereito-Económico pola Universidade de Vigo e Diplomado en Maxisterio pola Universidade de Santiago de Compostela. Foi colaborador de Radio Piratona. Ex-vicepresidente da Cooperativa Árbore. Ten colaborado cos seguintes medios: Coiote, Diario 16 de Galicia, A Nosa Terra, A Peneira, Kalaikia, Galicia Hoxe, Xornal de Galicia, A Trabe de Ouro, La Voz de Galicia, Atlántico Diario, El Correo gallego, Tempos Novos, El Foro Metropolitano, Pensamiento Crítico e Tribuna Socialista. A súa web persoal é:  ÓSCAR LOMBA

Eutanasia e control da vida

Fonte: O Salto

Por Beatriz Gimeno. *

(Tradución ao galego: Delfina Álvarez Otero)

O debate sobre a eutanasia volve á primeira liña política co suicidio asistido de María José Carrasco e fainos reflexionar sobre as relacións entre a vida como feito biolóxico, a vida encarnada na persoa con dereitos e autonomía, o poder (os partidos) e a súa relación con ámbalas dúas cousas.

Paga a pena unha certa consideración pensar que, en momentos electorais, cando se supón que os partidos políticos non se atreven a separarse un momento da demoscopia, neste asunto, en cambio, todos eles (excepto Podemos) negáronse –en reiteradas ocasións– a lexislar no sentido que está pedindo case o 80% da poboación. Algo moi nuclear, entón, ten que xogarse aí cando os partidos ou as relixións que representan ao poder político e económico opóñense a calquera cousa que signifique recoñecer o poder dos suxeitos sobre as súas vidas, e cando a esquerda medrosa –o PSOE– di que si en campaña para rexeitar logo, cando podería aprobalo, calquera proposta nese sentido. E mentres, a dor sucede. E este debate non é só sobre a eutanasia, senón que ten que ver co debate sobre o aborto, a experimentación con células nai, a fecundación artificial, a posibilidade de drogarse para evitar a dor física ou psicolóxico, etcétera.

Cando falamos dunha nena embarazada dun feto anacefálico á que se lle obriga a parir e logo a aleitar a ese bebé destinado á morte, ou cando falamos dunha persoa que nos derradeiros días da súa vida pide morrer porque xa non soporta a dor nin a vida, unha vida que nin sequera pode arrebatarse a si mesma, estamos a falar do mesmo: do poder. Hai un compoñente evidente do poder patriarcal no primeiro caso, de disposición do corpo das mulleres e de control da súa sexualidade, pero non é só iso. Ámbalas dúas cousas teñen que ver coa maquinaria de control da vida, coas condicións de produción do discurso sobre a vida e de como estes discursos mestúranse coa política.

Os grupos conservadores buscan aparecer neste debate como grupos de defensa radical da vida, pero defenden unha vida desposuída de dereitos

Non esquezamos tampouco que sabemos dabondo que ningunha persoa rica morre entre dores e ningunha delas ten problemas para atopar quen lle fornezan o que necesita cando o necesita, do mesmo xeito que si xamais se coñeceu o caso dunha adolescente rica embarazada non é porque isto non ocorra, senón porque as ricas acceden ao aborto sempre que o necesitan. O poder móstrase sobre quen pode mostrarse, non se crean os mecanismos de poder para que aqueles que o manteñen se opriman a si mesmos.

E xa sabemos, grazas a Foucault entre outros, que a política de poder e control sobre os corpos cambiou na modernidade no sentido ao que agora nos enfrontamos. O poder non estaba interesado na conservación da vida cando era a súa prerrogativa destruír os corpos. De feito, a Igrexa non considerou un pecado grave o aborto até ben entrado o século XIX, até o pontificado de Pío IX, concretamente. Antes diso, a Igrexa non se preocupaba polo aborto e moitos pais considerárono un pecado venial e até preferíbel a moitos outros dos que puidese cometer unha muller.

A Igrexa comeza a preocuparse polo embrión só cando as mulleres comezan a emanciparse da influencia daquela nas súas vidas. Do mesmo xeito, o poder non tiña como obxectivo conservar a vida de ninguén cando podía destruíla case ao seu antollo e facelo, ademais, no medio dos tormentos máis terríbeis. O soberano era o dono dos corpos dos seus súbitos e eses corpos podían ser torturados, desmembrados, queimados. O poder absoluto dispoñía dos corpos absolutamente.

A partir do século XVII, coa chegada da modernidade, aparece o discurso dos dereitos e cada suxeito comeza a aparecer como dono da súa vida e do seu corpo. O poder absoluto decae e comézase a poñer límites ao dereito deste sobre os corpos. Cando o Estado perde a capacidade de decisión e control sobre o suxeito, porque este adquire dereitos, e a vida do individuo convértese nun dereito deste; cando xa non falamos de calquera clase de vida, senón dunha vida con dereitos, entón o poder comeza a virar e pasa de dispoñer do poder de arrebatar a vida ao poder de obrigar a mantela custe o que custe, mesmo a costa da vontade do propio suxeito. Só cando os viventes pasan a ser persoas con dereitos, cando asumen características de autodeterminación e conciencia de si mesmos (primeiro os ricos, despois todos os homes, máis adiante as mulleres) é cando, gradualmente, o poder, xa sexa o poder político ou o relixioso, comeza a preocuparse obsesivamente pola vida. E isto non ocorre só como nova manifestación do poder (o poder sempre ten que manifestarse), senón tamén para enmascarar que non entendemos o mesmo por “vida”.

Sabemos dabondo que ningunha persoa rica morre entre dores e ningunha delas ten problemas para atopar quen lle fornezan o que necesita cando o necesita.

Fronte á reivindicación de dereitos propia da modernidade e á consolidación dalgúns deles logo da II Guerra Mundial, o poder capitalista asume defender a defensa da vida (mesmo fetichizala) unicamente como preservación biolóxica, sen que importen as condicións nas que devandita vida se desenvolve. Porque do debate sobre a eutanasia de María José Carrasco saen dous fíos de debate. Un é o da eutanasia propiamente dita e outro é o das condicións de vida desa muller completamente abandonada á súa sorte polo Estado, e dependente da bondade, neste caso, do seu marido.

Os grupos conservadores buscan aparecer neste debate “e desde o seu inicio” como grupos de defensa radical da vida, pero defenden unha vida desposuída de dereitos. Xa non é só a prohibición do aborto, senón o control que se exerce sobre os corpos femininos a través da regulación dos embarazos cando se están aprobando leis que poden levar ao cárcere a mulleres embarazadas por conducir de xeito imprudente, ou por fumar ou por beber; ou a prohibición non só da eutanasia activa, senón de calquera analxésico que combatendo de xeito efectivo a dor puidese acurtar unha vida xa terminal, ou mesmo a sospeita que se fai recaer sobre calquera fármaco que combata efectivamente a dor.

Así, dáse o aparente paradoxo de que os grupos a prol dos dereitos (humanos) enfróntanse aos chamados provida, que en realidade son anti eses mesmos dereitos. O debate faise bascular entón cara onde non parece importar a calidade da vida, senón só o mantemento da mesma a calquera prezo e por riba da propia vontade do individuo, da súa dor e da súa liberdade. Enfróntanse os que ven na vida un campo de dignidade, posibilidade de felicidade e benestar fronte aos que defenden a vida como feito biolóxico obxecto de control. Dereitos/dignidade fronte a control e regulación.

O capitalismo converte a morte nun tabú mentres finxe enfaticamente que a defensa da vida é o principal mandato do Estado de dereito.

É evidente que os que se chaman a si mesmos provida non queren que esas vidas sexan vivíbeis, senón que é ao contrario; quen máis contribúen a degradar a vida humana até limites insoportábeis aparecen logo como defensores sen concesións da mesma. Como se expresaría o poder se non é demostrando que se controlan os corpos e as vidas? E, con todo, hai excepcións; e esas excepcións artéllanse ao xeito capitalista: non temos dereito a dispoñer dos nosos corpos ou as nosas vidas, non podemos beber embarazadas, nin combater a dor extrema con drogas, nin matarnos ou amputarnos, pero podemos facer case calquera cousa cos nosos corpos se iso supón poñelos ao servizo do mercado e tratalos (tratarnos) como unha empresa.

Podemos vender (nos), vender partes dos nosos corpos, podemos amputarnos se é para normativizarnos ou converternos nun produto, podemos drogarnos se é para consumir. E o Estado (os Estados) poden matar, arroxar ao mar, matar de fame, contaminar todo aquilo que fai a vida posíbel.

O capitalismo converte a morte nun tabú mentres finxe enfaticamente que a defensa da vida é o principal mandato do Estado de dereito. Porque o chamado Estado de dereito non proporciona xa dereitos, porque non pode sequera regular a economía, é polo que se empeña aínda en regular a vida biolóxica dos suxeitos obsesivamente e así, ao centrarse na vida biolóxica non ter que abordar o que a maioría chamamos vida e que é a que defendemos: a vida boa para vivila.

* Beatriz Gimeno é deputada por Podemos na Asemblea de Madrid e responsábel da área de igualdade de Podemos na Comunidade de Madrid

Posthumanismo e melloramento humano

* Daniel Soutullo

Fonte: TEMPOS NOVOS

A busca do perfeccionamento humano é unha arela de todas as sociedades desde tempos inmemoriais. Case ninguén, incluídas persoas claramente conservadoras, poñería en dúbida hoxe en día esta afirmación, sempre que se trate de realizar transformacións sociais que melloren o benestar das persoas. A cuestión, así mirada, sería determinar cales son as transformacións pertinentes. Estariamos, pois, perante un debate sobre cuestións eminentemente políticas.

Un cambio significativo de enfoque tivo lugar a finais do século XIX, cando Francis Galton expuxo as súas ideas sobre a euxenesia. Esta, segundo Galton, é a “ciencia que trata de todas as influencias que melloran as calidades innatas dunha raza; tamén trata daquelas que a poden desenvolver até acadar a máxima superioridade”. Moi resumidamente, Galton deulle completamente a volta aos termos da cuestión, de tal xeito que en vez da opinión convencional segundo a cal as persoas mellorarían como consecuencia do progreso social, sería máis ben ao contrario, é dicir, que a sociedade progresaría como consecuencia do melloramento das persoas. E este non viría da man do cambio social, das reformas ambientais e educacionais, senón de cambios biolóxicos dirixidos, pois estaba convencido de que é a natureza e non a crianza a responsábel das características individuais e sociais das persoas. En palabras do eminente xenetista e euxenista Ronald Fisher, “o reformador social ordinario parte da crenza de que ningún medio é o bastante bo para a humanidade; e, sen contradicir o anterior, o euxenista pode engadir que o home xamais será demasiado bo para o seu medio”.

Este enfoque euxenésico non ten só implicacións políticas, tenas tamén científicas e éticas. Científicas, porque é a ciencia da bioloxía, particularmente da xenética, a que debería determinar de xeito obxectivo (cousa ben difícil, debido aos prexuízos que contaminan os puntos de vista enfrontados) até que punto é a natureza ou a crianza a responsábel das características dos individuos. E éticas, porque os programas euxenésicos formulaban propostas, algunhas claramente coercitivas, que comprometían non só os dereitos políticos das persoas, mais tamén valores básicos sobre os que se fundamenta a convivencia social, como son aqueles que atinxen aos dereitos reprodutivos dos individuos.

A euxenesia, polo menos baixo esa denominación, foi practicamente abandonada despois da Segunda Guerra Mundial. A súa historia de violación e desprezo dos dereitos humanos nos países onde foi aplicada, xunto coa falta de fundamento científico da maioría dos seus postulados, causaron un forte descrédito do seu ideario e das súas propostas de aplicación. Porén, a partir de finais dos anos sesenta do século pasado volveron aparecer defensores dela, nesta ocasión ligada á resolución de problemas biomédicos, en particular a tratar de evitar a transmisión de enfermidades hereditarias grazas ao desenvolvemento da xenética e da bioloxía molecular. Poucas veces esta neoeuxenesia se presentou baixo o vello nome desprestixiado de euxenesia. Ademais, agás nalgúns poucos casos de autores de ideas atrevidas con poucos seguidores, a euxenesia de carácter social dos primeiros tempos parecía definitivamente soterrada.

O transhumanismo tecnocientífico

Pero o que non parecía posíbel hai poucos anos, volveu renacer con certa forza, sobre todo en foros de Internet, da man das ideas do nacente posthumanismo. En efecto, nos últimos anos foi xestándose unha nova forma de euxenesia que se encadra dentro dunha corrente filosófica identificada co nome xenérico de transhumanismo (ou posthumanismo), que preconiza a transformación dos seres humanos mediante o uso da tecnoloxía máis avanzada. O transhumanismo constitúe un movemento plural que en moitas das súas manifestacións non garda relación coa euxenesia. Unha das súas primeiras expresións foi o artigo do filósofo Max More titulado “Transhumanisn: Towards a Futurist Philosophy”, publicado en 1990.

Pode identificarse un transhumanismo cultural (do que non nos ocuparemos aquí) e outro tecnocientífico. Dentro deste último existen dúas correntes: a primeira apóiase en investigacións de intelixencia artificial e de robótica, para preconizar a incorporación de próteses que potencien as capacidades humanas, cuxo fin último sería a fusión coas máquinas para lograr novos seres, metade humanos metade robots (cíborgs), con capacidades moi superiores ás humanas, que incluso transcendan a natureza humana orixinal. A segunda delas, que é a que garda unha relación estreita coa euxenesia, sobre todo coa chamada euxenesia positiva, está representada polos defensores do melloramento biolóxico humano mediante técnicas xenéticas.

Esta forma de transhumanismo, bautizada por algúns autores como “euxenesia 2.0”, pode considerarse unha forma extrema de euxenesia, aínda que os seus obxectivos difiren nalgúns aspectos doutras formas de euxenesia clásica. A principal diferenza radica en que a euxenesia anterior pretendía, ou pretende, a manipulación xenética dos individuos co obxectivo de “mellorar” a especie humana, mentres que o transhumanismo biotecnolóxico busca, en última instancia, a superación da especie humana tal como a coñecemos e a súa substitución por unha nova especie, transhumana ou posthumana, de características xenéticas novas moi superiores ás humanas.

Algúns dos seus defensores argumentan que, do mesmo xeito que a euxenesia clásica pretendía poñer en práctica unha selección artificial que potenciase ou substituíse a máis lenta evolución por selección natural, o transhumanismo pretende impulsar unha especiación dirixida cara a unha nova especie posthumana, un mecanismo de especiación que substitúa o que xa está presente na propia evolución biolóxica, pero que resulta cego, ineficiente e moi lento. O principal instrumento para lograr este obxectivo sería o uso das técnicas que a nacente bioloxía sintética está empezando a desenvolver e que superarán, pola súa gran capacidade de intervención e de deseño, as propias da bioloxía molecular actual.

Non é posíbel, na extensión destas liñas, facer unha valoración detallada das ideas do posthumanismo, pero si realizar algúns comentarios críticos das pretensións de melloramento biolóxico que a súas ideas prometen. Algúns dos problemas refírense ás consecuencias sociais que este suposto perfeccionamento traería consigo e que xa estaban presentes na euxenesia que coñecemos até agora. Tres criterios, que foron analizados por diferentes autores para valorar as propostas euxenésicas, e que na miña opinión manteñen o seu valor, son o carácter libre e voluntario da intervención fronte á imposición coercitiva do Estado, as consecuencias hereditarias ou non que teña e o seu alcance terapéutico ou curativo fronte ao melloramento de capacidades ou calidades humanas non patolóxicas.

A aplicación dos criterios precedentes ás medidas propostas pode permitir realizar unha avaliación concreta dos riscos e beneficios da intervención, da súa eficacia práctica e das súas consecuencias individuais e sociais. A valoración destas cuestións é importante á hora de garantir os dereitos de todas as persoas implicadas, sobre todo se se trata de atributos ou bens posicionais, que son aqueles nos que o seu valor é relativo e depende de que outros suxeitos non os posúan. Por exemplo, se a estatura fose un atributo que quixésemos mellorar porque fose socialmente valorada, só tería sentido facelo nalgúns individuos pois, se todos medrasen na mesma medida, estariamos exactamente igual que ao principio e a acción de mellora carecería de sentido. Pero, ao facelo só nuns poucos suxeitos, estaría provocándose unha desigualdade que podería desembocar nunha situación de inxustiza social. Tendo en conta os criterios precedentes, algunhas intervencións hereditarias, sobre todo de carácter terapéutico, poden ser plenamente aceptábeis, como a selección embrionaria mediante diagnóstico preimplantatorio, que é legal e se practica de forma controlada en España.

Preguntas chave con difícil resposta para os poshumanistas

Pero, máis aló da discusión sobre as intervencións concretas que se propoñan, podemos fixarnos no obxectivo final que o transhumanismo (ou posthumanismo) persegue, a saber, a superación da propia especie humana e a súa substitución por unha nova especie de características biolóxicas moi superiores. Neste obxectivo tamén hai unha certa coincidencia coa euxenesia clásica, que subordinaba os intereses dos individuos ao obxectivo da mellora da especie ou, máis en concreto, do seu material hereditario, que naquel tempo se coñecía co nome de plasma xerminal. Isto é o que afirmou o euxenista Charles Richet, premio Nobel de Medicina, cando escribiu en 1922: “O individuo non é nada, a especie éo todo”. A diferenza cos posthumanistas radica en que estes van un paso máis aló, e poñen o punto de mira non nos intereses da especie humana actual senón da futura especie posthumana.

Se xa resultaba problemático o enfoque euxenista, moito máis problemático resulta o posthumanista. Por que habería de interesarnos converternos nunha especie nova? Por que tal transformación faría os nosos descendentes mellores que os actuais? Serían por iso os posthumanos máis felices que os humanos? Quizais poderiamos lograr que as persoas fosen máis sas pero, porque iso habería de requirir a transformación nunha nova especie?

Mentres facemos estas preguntas, non estaría de máis preocuparnos por facer máis sans e felices os seres humanos actuais, particularmente os case mil millóns de persoas que pasan fame no mundo. E postos a preocuparnos pola especie futura, e tendo en conta que as especies teñen carácter poboacional e non se definen polas características particulares dun individuo, a cantos habería que transformar para poder falar do xurdimento dunha nova especie? Cales serían as transformacións necesarias para converter os seres transformados en individuos tan distintos dos actuais como para poder consideralos unha especie diferente?

Estas preguntas non son doadas de responder e, certamente, os transhumanistas están lonxe de poder respondelas. Se o obxectivo é unha sociedade formada por individuos máis sans, lonxevos, xenerosos, solidarios e felices habería que logralo para o conxunto da sociedade e non só para unha minoría privilexiada. É iso posíbel para case 10.000 millóns de persoas que constituirán a humanidade no próximo futuro?

Para facernos unha idea da envergadura de calquera proxecto de modificación biolóxica permanente dos seres humanos a nivel planetario, que é o que esixiría unha transformación poboacional da especie humana, pensemos que a simple introdución dun único xene para potenciar unha característica existente, con efectos hereditarios, implicaría, ademais das dificultades propias da técnica empregada, que todos os individuos modificados nacesen mediante fecundación in vitro. Pois esa é a única forma de introducir nos embrións o xene en cuestión, e que este quede incorporado á liña xerminal da que se orixinan os óvulos e espermatozoides que formarán a seguinte xeración. Se iso é practicamente imposíbel facelo para o conxunto dun só país, que será a nivel planetario se no mundo nacen diariamente uns 300.000 nenos?

No suposto de que as preguntas anteriores tivesen unha resposta positiva, aínda habería que probar que tales transformacións son viábeis nos propios individuos tratados e, o que non é menos importante, a que custo serían realizábeis. Non me refiro aos custos económicos, que non serían desprezábeis, senón aos problemas biolóxicos, en forma de efectos negativos non previstos ou incontrolábeis. Isto último non é unha obxección nimia, aínda que os escritores posthumanistas tenden a pasala por alto. O filósofo británico John Harris, un defensor entusiasta do melloramento transhumanista, escribiu (aceptando a idea) no libro colectivo Mejoramiento humano (Teell, 2017) que “algúns científicos cren que xa vive algunha persoa que vivirá mil anos”. Que crédito poden ter as ideas sobre o futuro de alguén que dá por boa unha previsión tan irreal?

Outros problemas actuais moito máis importantes

Un optimismo tan delirante é posíbel porque os publicistas do posthumanismo tenden a confundir ficción con ciencia-ficción e, en vez de basearse na primeira, aceptan acriticamente o carácter científico da segunda. Pero, aínda que teña unha aparencia de tal, a ciencia-ficción non é ciencia, é simplemente ficción. Iso xa o destacou o filósofo da ciencia Antonio Diéguez no seu lúcido libro Transhumanismo (Herder, 2017) ao afirmar: “O discurso transhumanista dinos que a ciencia-ficción é no fondo un xénero realista da literatura e que a investigación científica pode xa poñer nas nosas mans o que até agora semellaba o produto da imaxinación desbordada dos artistas”.

En ciencia as cousas non son así. Para que un proxecto se basee en consideracións científicas é preciso valorar, coa maior obxectividade que os métodos da ciencia permiten, as posibilidades reais e concretas dese proxecto, cousa que para a cienciaficción pode ser algo simplemente irrelevante. Ademais, ningunha acción humana pode facerse sen custos, outra cousa que para a ciencia-ficción pode resultar prescindíbel.

Canto máis atrevidas sexan as intervencións, e non hai dúbida que as pretendidas polos posthumanistas no terreo biolóxico o son, maiores serán os riscos que será necesario asumir. Mentres estas consideracións non entren a formar parte das cuestións a resolver, os proxectos posthumanistas non poderán ser tomados en serio como algo realizábel.

Que ademais de viábeis sexan desexábeis é outra cuestión, máis importante e tamén máis problemática, se cómpre. Mentres tanto, a humanidade actual ten outros problemas máis urxentes aos que enfrontarse, como o cambio climático que, se ben ten relación coa bioloxía (medioambiental), non depende da constitución biolóxica dos individuos senón dun uso irresponsábel da tecnoloxía ao servizo dun modelo de crecemento económico depredador e disparatado. Está aínda por demostrar que o uso da tecnoloxía que o posthumanismo promove será máis razoábel e xuizoso que o actual.

* Daniel Soutullo (Vigo, 1957) é catedrático de Bioloxía e Xeoloxía no IES Monte da Vila do Grove. Ten unha longa traxectoria como divulgador científico e como ensaísta en Bioética e en temas relacionados coas implicacións sociais da Bioloxía.

Cara un goberno PSOE-Cidadáns? As súas propostas laborais, de pensións e fiscais

Fonte: Viento Sur

* Mikel de la Fuente

Tradución ao galego: Alberte Cid Garcia

A práctica totalidade das enquisas apostan pola vitoria electoral do PSOE. Varias das mesmas prevén que poderá alcanzar a maioría necesaria para investir ao seu candidato Pedro Sánchez mediante un acordo, cunha de entre dúas perspectivas contrapostas. A primeira con Unidas Podemos e todos ou parte dos partidos ERC e Junts per Catalunya e os vascos do PNV e EH Bildu; a segunda con Cidadáns (C´s). A campaña electoral do PSOE baséase en afirmar a necesidade de derrotar ao bloque reaccionario e de equiparar aos seus tres compoñentes, dos que se di que forman unha soa dereita aínda que vaian con tres siglas. Como dixo Jaime Pastor, a competencia entre elas non impide que compartan un mesmo proxecto de nacionalismo español recentralizador e uniformizador, neoconservadurismo patriarcal e xenófobo e neoliberalismo austeritario. C´s, pola súa banda, dixo un día si e outro tamén que o seu obxectivo é botar a Pedro Sánchez e para iso afirmou que contan co PP, omitindo desvergonzadamente que tamén seríanlles necesarios -e aceptarían, como en Andalucía- os votos de VOX.

Con todo, non é descartable que “se dan os números” a opción gobernamental que se impoña sexa a dun acordo PSOE-C´s. En canto ao PSOE, non só porque algún dos seus principais dirixentes afirmou hai xa unhas semanas que esa podía ser a mellor opción senón pola presión dunha parte importante dos seus baróns que se opoñen radicalmente a calquera acordo con Unidas Podemos e con quen “queren romper España” e defenden propostas socioliberais e centralistas. C´s mostrou repetidamente que pode cambiar de posición facilmente se iso lle permite alcanzar cotas de poder e pode considerar que ten graves riscos de descomposición se queda afastada do poder e se afasta a perspectiva de lograr a hexemonía na dereita.

Ademais dos aspectos internos aos partidos, a opción do PSOE-C´s para formar goberno é a preferible polo IBEX 35. Pensan que a alternativa do bloque reaccionario pode provocar reaccións nacionais, feministas, ecoloxistas e anti-austeridade moi estendidas e a do PSOE apoiado por Unidas Podemos (ou coa súa integración no goberno?) e nacionalistas de diverso tipo pode atentar contra os seus intereses de clase. Confían en que o PSOE e Cidadáns manterían o esencial da reforma laboral e dunha fiscalidade moi favorable para os altos ingresos e as rendas do capital. Malia que o programa electoral do PSOE contén elementos progresivos, gran parte dos mesmos teñen un importante grado de inconcreción e, sobre todo, o PSOE ten unha ampla traxectoria de programas e promesas incumpridas. Tanto ese programa como as medidas sociais adoptadas polo goberno Sánchez producíronse para ampliar a súa base electoral e poden esquecerse unha vez obtida unha situación “máis confortable”, sobre todo, se como sinalan os economistas críticos, repunta a crise económica [1], cando máis necesaria é a firmeza na defensa das conquistas sociais.

A súa declaración de que o obxectivo da súa campaña é “gañar a batalla do voto centrado, moderado, sensato e moderno”, ratifica esa desconfianza. Ante o risco de conformación dun goberno deste tipo, parece interesante analizar as propostas de ambos os dous partidos en materia laboral, de pensións e fiscais.

Laborais, mantemento da flexibilidade pro-empresarial

Pedro Sánchez prometeu que derrogaría a reforma de 2012. Nin sequera suscitouse a derrogación da [reforma laboral] de 2010 aprobada por un goberno do seu partido, baseada en principios moi similares á do PP. Unha vez instalado no goberno rebaixouse a anulación a “as medidas máis restritivas” da do ano 2012, que agora se reitera. O goberno Sánchez utilizou como pretexto para non derrogala que só dispoñía de 84 deputados. Pero con eses mesmos deputados aprobou decretos leis que foron validados posteriormente polo Congreso. Se houbese vontade de derrogala puido presentar unha proposta e chamar aos sindicatos e movementos sociais a mobilizáranse para esixir a súa aprobación e obrigar a “retratarse” a quen se opuxesen. Parece claro que as verdadeiras razóns están noutro lado, na forte oposición a esa medida da patronal e as súas organizacións, que seguen a beneficiarse dunha lexislación feita á súa medida, que lles permite contratar e despedir como queren, despedir con indemnizacións cada vez máis baixas, establecer a prioridade dos convenios de empresa sobre os sectoriais e non aplicarlles por motivos moi amplos e un longo etcétera, tal como se pode apreciar no artigo de Antonio Baylos.

Tralo aumento de 2019 do salario mínimo non se concreta máis aló do aumento “gradual” do mesmo para cumprir o obxectivo da Carta Social Europea e segue manténdose unha gran distancia co doutros Estados europeos. A equiparación salarial no sector público limítase ás Forzas e Corpos de Seguridade do Estado, obviar ao resto das empregadas e empregados públicos. Tamén se propón a “mellora das retribucións do persoal militar”. Parece evidente que o PSOE é moi sensible á presión de sindicatos e agrupacións de extrema dereita como Jusapol e da xerarquía militar, o que vai contar co pleno apoio do PP, C´s e Vox.

C´s propón que todos os contratos sexan indefinidos, salvo os de cobertura de substitucións e os de formación. En lugar de regras que penalicen os despedimentos, suscita a concesión de bonificacións ás empresas que despidan menos e manteñan persoais máis estables en cada sector. No programa non se pronuncian sobre a contía das indemnizacións de despedimento, pero á vista da súa traxectoria sobre esta materia é indubidable que se acomodará ás pretensións das organizacións patronais, que queren prolongar a carreira continuada cara á baixa das mesmas, así como por unha flexibilización das causas de despedimento. Así, nunha presentación aos partidos ante as eleccións xerais, o Círculo de Empresarios reclamou reducir o custo do despedimento para os traballadores fixos (agora 20 días se é obxectivo e 33 se é improcedente en función do ano da sinatura) e equiparar as indemnizacións por despedimento de contratos temporais e indefinidos en 18 días por ano traballado.

En relación coa economía dixital, o programa asume a iniciativa da patronal do sector, de adaptar a normativa laboral ás novas realidades da economía dixital para asegurar a protección social dos traballadores e incorporar a flexibilidade que require esa economía. Na patronal Adigital encádranse as plataformas de reparto tales como Deliveroo e Glovo, cuxo modelo laboral foi cuestionado polos tribunais de xustiza en varios países europeos, incluído o Estado español, en sentenzas que consideraron fraudulenta a utilización da figura do traballo independente e cuxa problemática foi analizado nesta web por Josépha Dirringer.

Pensións e financiamento da seguridade social, moi insuficientes

En materia de pensións a única concreción positiva existente no programa do PSOE é a fixación da súa revalorización conforme á evolución da inflación, pero non inclúe a recuperación da perda de poder adquisitivo do período de conxelacións da crise. Cun deseño “compartido cos interlocutores sociais” mantense o factor de sostibilidade, co evidente obxectivo de recortar a contía das pensións. A redución da fenda de xénero das pensións, moito máis elevada que a salarial (a primeira alcanzaba o 33,8% no 2016 fronte ao 14,2% a segunda), se despacha nunha liña, sen referencia ningunha a medidas evidentes –ademais das salariais– que a rebaixarían, tales como, entre outras, dar carácter retroactivo ás recargas nas pensións das mulleres por fillas e fillos e concedelas desde o primeiro fillo/a ou a anulación da medida que reduce, a efectos do cálculo da pensión, ao 50% da base mínima a partir do cuarto ano nos períodos sen cotización e que afecta en gran medidas ás mulleres, tal como analicei aquí. Ningunha mención a deixar sen efecto a reforma do goberno de Rodríguez Zapatero (Lei 27/2011) cuxo impacto é maior que a do PP de 2013.

Os recortes de 2011 e 2013 están desacelerando o aumento do gasto en pensións, que no esencial débese ao aumento do número de pensionistas, e reducido a contía das pensións iniciais. Malia o anterior, a baixa dos ingresos por cotizacións debida á caída salarial (só compensada debilmente polo novo salario mínimo de 2019 e o aumento dos topes máximos de cotización o 7% no 2019) e medidas tales como as subvencións de cotizacións ás contratacións laborais, está dando lugar a uns déficits superiores aos 18 mil millóns de euros anuais.

Para facer fronte a estes déficits, as propostas do PSOE mantéñense nunha absoluta vaguidade: establecerase “unha senda de cinco anos para superar e eliminar o déficit do sistema de Seguridade Social a través da adopción dun conxunto de medidas que garantan a sostibilidade financeira de longo prazo do sistema”; anúnciase que as cotizacións “soporten os gastos de natureza contributiva”… o que xa está en vigor de 2013. Non se considera aumentar novamente o tope máximo de cotización, que segue deixando sen cotizar a unha parte importante dos salarios máis elevados (só en Comunidade Autónoma Vasca estimouse polo movemento de pensionistas que cen mil persoas asalariadas perciben salarios que superan ese tope). Ese aumento podería ir acompañado dun aumento, en menor contía, do tope máximo de pensións, xa que as persoas de salarios máis elevados benefícianse comparativamente de ter itinerarios laborais máis estables e unha esperanza de vida maior que as de salarios máis baixos e, polo tanto, de máis duración no cobro das pensións. Dito o anterior, un certo incremento pode ser razoable para compensar a redución do salario polo maior desconto da cotización, evitando así a presión cara ás pensións privadas dos salarios máis elevados. Esta medida proporcionaría ingresos máis elevados de contado mentres que o aumento do gasto que se producise, ademais de máis reducido no caso de ser máis baixo o aumento do tope, se dilataría no tempo dado o acceso progresivo á xubilación das persoas concernidas.

Dise que aumentará progresivamente a achega do Estado para facer fronte ao acceso á xubilación da xeración do baby boom, a partir de 2030-35. O Fondo de Reserva das pensións estaba previsto para “suavizar” o aumento do gasto por mor dese proceso, pero a caída dos ingresos deu lugar ao esgotamento do mesmo. A iso contribuíron as reformas laborais de 2010 e 2012, ao debilitar a negociación colectiva sectorial e flexibilizar ao máximo as relacións laborais e con iso provocar unha enorme caída salarial. Esa situación esixe claramente aumentar os ingresos, pero o PSOE non contempla eliminar esas reformas para favorecer o aumento dos salarios, nin aumentar as cotizacións empresariais, cuxos tipos mantéñense constantes desde hai moitos anos.

Pola súa banda, C´s propón reducir máis aínda os ingresos do sistema da seguridade social, ao ampliar desde un a dous anos a tarifa plana dos autónomos (60 euros/mes) e eximirlles do pagamento de cotas nos dous anos seguintes á paternidade/maternidade, así como cando teñan ingresos inferiores ao salario mínimo. Tamén se inclúe a bonificación ao 100% das cotizacións empresariais –non as correspondentes ao traballador ou traballadora e que se deducen do seu salario– durante unha incapacidade temporal por causas relacionadas co embarazo ou parto e durante o goce dos permisos por maternidade e paternidade. Varios dos beneficios que se propoñen para os autónomos aplícanse con independencia dos seus ingresos, frecuentemente pouco controlados, e de que teñan ou non traballadores/as asalariados/as que traballen para eles ou traballen en exclusiva ou maioritariamente para un empregador e son congruentes coa posición de C´s de favorecer o “emprendedurismo”.

Agás esta redución dos ingresos, as propostas de C´s sobre pensións son inexistentes, salvo a de revalorización periódica… sempre que sexa compatible coa sostibilidade do sistema. Como a entenden pódese apreciar polo seu abstención na validación do Decreto lei que acordou a subida do 1,6% para o 2019. O que si contempla o seu programa é a compatibilidade entre a realización dun traballo asalariado e a percepción ao 100% da pensión de xubilación. Baixo unha forma aparentemente atractiva ocúltase que é unha maneira de obrigar ás persoas xubiladas a traballar para complementar unhas pensións de contía cada vez máis reducida se queren manter un nivel de vida decente. Esa compatibilidade contribuiría a crear un mercado de traballo específico para as xubiladas e xubilados, como xa ocorre no Reino Unido e Estados Unidos. Tal como sucede nestes países concretaríase sobre todo mediante contratos a tempo parcial que farían a ponte entre o traballo a tempo completo e a xubilación íntegra.

É probable que un goberno PSOE-C´s sexa moi “sensible” ás reivindicacións patronais de reducir o gasto en pensións e, en todo caso, baixar as súas achegas. Así se manifestou o Círculo de Empresarios que reclamou hai unhas semanas unha redución das cotizacións sociais a cargo dos empresarios (23,6%), elevando a dos traballadores (4,7%), para que estea máis «proporcionada».

Fiscais, suxeitas á disciplina da UE

A posición do PSOE en materia de fiscalidade baséase en avanzar “cara ao saneamento das contas públicas, a redución do déficit e a débeda e a sostibilidade fiscal de medio prazo”. Recoñece que a mellora da competitividade da economía española e os elevados beneficios das empresas durante os últimos anos debéronse, en gran medida, a salarios moi baixos e empregos moi precarios, favorecidos pola reforma laboral do Goberno do PP, pero omiten a súa responsabilidade pola reforma laboral de 2010. Presentando de xeito pouco crible que é posible a cuadratura do círculo propón o aumento do gasto social en educación, sanidade, dependencia, infancia e vivendas en alugueiro para mozos, así como o fomento do investimento produtivo e a transición ecolóxica e infraestructuras e, á vez, a redución do déficit público e da débeda pública.

Propón medidas positivas, pero de escasa concreción, como a de reforzar a progresividade do sistema fiscal, a converxencia cara á media da recadación fiscal da Unión Europea –que na actualidade é inferior en máis de 6 puntos á media da UE– e o aumento da achega das grandes empresas e os contribuíntes de ingresos máis altos e de maiores patrimonios. Dise que a desigual tributación das rendas do capital e as do traballo deben ser melloradas de forma “equitativa”, pero non se propón a súa suxeición aos mesmos tipos impositivos. Por non ir moi cara atrás, a experiencia do xiro antisocial do goberno de Rodríguez Zapatero no 2010 cando conxelou as pensións, reduciu o soldo dos funcionarios e empregados públicos e o gasto nas prestacións contra a dependencia para cumprir cos diktats da Unión Europea e a aprobación exprés da reforma do art. 135 da Constitución que prioriza absolutamente os obxectivos de déficit e débeda públicos, mostra que a prioridade dos gobernos do PSOE é a de cumprir con eses obxectivos fixados pola Troika aínda que sexa ao prezo de aplicar políticas austericidas de recortes sociais e incumprir as súas promesas electorais.

C´s propón limitar ao 44% o tipo máximo do IRPF, fronte ao actual do 45% para as rendas superiores a 60.000 euros anuais, para “garantir que os impostos nunca sexan confiscatorios” (sic). Considerando que poden mellorar a súa posición electoral na “España baleirada”, queren reducir o 60% do IRPF “a todas as persoas que vivan en risco de despoboación”. Tamén propón deducións para familias con fillos e a bonificación ao 100% nos Impostos de Sucesións e Doazóns, de xeito que “Ninguén terá que renunciar nunca máis a unha herdanza por non poder pagar” ese imposto. Noutros moitos aspectos das políticas públicas, en lugar de establecer medidas imperativas para conseguir fins sociais opta polos incentivos fiscais a favor dos empresarios e propietarios. Por exemplo, mentres que critica os controis dos alugueiros das vivendas, di que o acceso á vivenda “a prezos alcanzables” favorecerase mediante a mellora deses incentivos. En correspondencia lóxica coa redución dos ingresos públicos e coa prioridade repetida con insistencia do saneamento fiscal, as propostas sociais son practicamente inexistentes e, as que existen, van dirixidas en boa parte aos empresarios. Así, mentres que non aprobaron o salario mínimo de 900 euros para 2019, a fin de combater a pobreza laboral os traballadores percibirían un “Complemento Salarial Garantido”. Iso permitiría desprazar aos orzamentos públicos, financiados mediante impostos pagos moi maioritariamente polas e os traballadores, a responsabilidade de que estes e estas perciban ingresos mínimos, mentres que os empresarios aumentan os seus beneficios pagando salarios moi baixos.

En definitiva, a posición débil do PSOE e a agresiva de C´s nesta materia contribúen a que o gasto social se financie a cargo da maioría traballadora, mentres que os ricos e as grandes empresas, mediante a enxeñaría financeira, a fraude e os paraísos fiscais apenas pagan impostos, dando lugar ao que Miguel Urbán cualificou como a revolta fiscal da nova aristocracia global.

*  Mikel de la Fuente é profesor de Dereito do Traballo e membro da redacción de Viento Sur

[1] François Chesnais, en “De novo sobre o impasse económico histórico do capitalismo mundial”, Viento Sur, nº 163, salienta que a incapacidade da economía mundial para manter o crecemento económico durante máis de 10 anos despois do estoupido da crise de 2007-2008 “reflicte unha avaría do motor de acumulación a longo prazo”, polo que as crises vanse reproducir de forma periódica.

Podemos intégrase na Marea de Vigo e ocupa o terceiro posto.

FONTE: La Voz de Galicia

Podemos intégrase na Marea de Vigo e ocupa o terceiro posto  Un dos seus candidatos renuncia por discrepancias internas

Podemos corrixirá nas próximas eleccións municipais a decisión que lles deixou fóra das institucións de Vigo nos comicios locais do 2015. Entón os seus afiliados obviaron a votación interna na que se sometía a consulta o participar ou non nas eleccións locais, e non chegou á metade do seu censo de militantes os que deron a súa opinión respecto diso nun claro sinal de que non lles interesaba dita cita electoral.

Agora, cunha menor exposición externa, o partido morado anuncia a súa decisión de formar parte da candidatura de Marea de Vigo, e faino dando a coñecer directamente os postos que ocuparán os seus afiliados na candidatura que a coalición presentará aos comicios do 28 de maio.

Só se presentou unha única candidatura ao escrutinio dos inscritos en Marea de Vigo, a que encabezará por segunda vez Rubén Pérez. O coordinador de Esquerda Unida en Vigo abre así a lista que fai catro anos conseguiu tres concelleiros dos 27 que compoñen a corporación viguesa. Ningún dos seus dous compañeiros de mandato repetirá nesta ocasión, sendo o segundo posto asignado a Oriana Méndez Fuentes (de Anova) e o terceiro a Podemos, co seu líder na cidade, Xaquín Pastoriza, quen non podía ser situado no segundo lugar pola obrigación de confeccionar as listas entrelazando candidatos de diferente xénero.

A mesma distribución entre os tres partidos terán os seguintes tres postos. Estela Miller Fernández, de EU, será a cuarta na lista da Marea; Ramón Lareu Riveiro (Anova), o quinto, e Iria Sotelo Fernández (Podemos), o sexto.

Renuncia instantánea

Óscar Lomba, o segundo aspirante de Podemos máis votado nas primarias do seu partido, renunciou onte a ser incluído na lista final, indicando nas súas redes sociais que por «motivos alleos á miña vontade debo renunciar a ocupar ou posto dá lista que as inscritas e inscritos de Podemos Vigo tingan decidido que debía ocupar». Lomba engade que o seu paso atrás foi comunicado para «facilitar a negociación de Podemos Vigo co resto de actores (EU, Anova, Equo…)», dado que diversas fontes apuntan a que Lomba, que xa militou en Anova, recibiu o reparo desta formación nacionalista e tamén de EU.

Un representante de Equo, Néstor Vázquez Mariño, ocupará o sétimo posto na candidatura das municipais. María Isabel González Muñoz, da Marea Feminista de Vigo e vinculada a Podemos, será a oitava; Guillermo Crego Rodríguez, de EU, o noveno; Ana Ardid de Cabo, de Anova, o décimo, e Óscar González Álvarez, un dos inscritos máis veteranos de Podemos Vigo, o undécimo.

Os postos restantes ata o 27 serán elixidos polo plenario de Marea de Vigo, como quedou establecido no protocolo de primarias da plataforma, que fai catro obtivo 16.227 votos, o 11,5 % dos emitidos en todo o municipio.

DEMOCRACIA E PARTICIPACIÓN

Óscar Lomba: «Aproveito este espazo para reiterar o meu agradecemento á militancia. Grazas aos 204 inscritos e inscritas que apoiaron a miña candidatura nas primarias de PODEMOS e de paso informo que por motivos alleos á miña vontade debo renunciar a ocupar o posto da lista que as mencionadas inscritas e inscritos de PODEMOS Vigo tiñan decidido que debía ocupar. O consenso de vontades das diferentes organizacións que conforman Marea de Vigo conduciu a este desenlace e a miña decisión foi renunciar a estar entre os 11 primeiros postos da lista, para facilitar a negociación de PODEMOS Vigo co resto de actores (Esquerda Unida, Anova, Equo…).

Grazas a toda a militancia e inscrit@s de PODEMOS en Vigo que destes o voso apoio a miña candidatura nas primarias municipais!

Volveremos a vernos en vindeiros procesos e prometo non ceder no futuro ás presións alleas á vontade da nosa militancia!«

 

DEMOCRACIA E PARTICIPACIÓN

Óscar LOMBA ÁLVAREZ

Moitos partidos políticos en Galicia convertéronse en verdadeiras organizacións oligárquicas, onde se adoptan decisións de xeito excluínte, con liturxias cesaristas, sen ter en conta a opinión da militancia e onde esta só é consultada para lexitimar políticas e resolucións xa tomadas en círculos pequenos. Nestes partidos, as elites controlan de xeito férreo o poder, non facilitan a participación de todos os grupos nas definicións programáticas ou na elección das candidatas e candidatos e as bases militantes carecen de mecanismos para premiar ou castigar aos seus líderes se estes non cumpren coas súas promesas electorais, os seus programas de goberno ou os seus compromisos internos. Eses partidos caracterízanse por ter baixos niveis de democracia interna, malia repetir incansablemente a súa vocación democrática.

A presenza de partidos con desenvolvementos organizativos e procesos de decisión colectiva pouco participativos non impediu a normalización de sistemas oligárquicos en Galicia e no conxunto de territorios do Estado español. Tralos procesos de renovación e suposta rexeneración democrática derivados da irrupción do movemento indignado e o 15M, a maioría dos partidos preocupáronse por renovar o discurso e democratizar as practicas internas para poder competir na area electoral e maximizar os seus beneficios nas urnas. Porén finalmente terminaron descoidando novamente a transparencia dos seus procedementos, a opinión da súa militancia e a inclusión dos diversos subgrupos nos seus procesos internos. A crenza máis común supoño que debe ser que a democracia interna non aumenta as posibilidades de éxito nas eleccións. Para gañar eleccións necesítanse altos niveis de disciplina e cohesión interna, mostrar un partido unido e homoxéneo perante o electorado, o cal vai a contramán do pluralismo e a posibilidade de disidencia, requisitos fundamentais para a democratización dos partidos.

O crecente descrédito dos partidos políticos perante a opinión pública e as erráticas xestións de moitos deles en contextos de crises económicas profundas, levaron a algúns a crer que a reforma dos partidos e a súa democratización interna son centrais para asegurar a vitalidade da democracia e a gobernabilidade nos municipios, nas cidades, vilas e aldeas. Sen partidos transparentes, incluíntes e responsables ante os seus membros (e ante a sociedade), a distancia entre organizacións partidistas e cidadáns increméntase. Por iso, un reto indispensable para mellorar o rendemento dos sistemas democráticos está en mellorar o funcionamento interno dos partidos e o seu xeito de vincularse coas institucións e coa cidadanía.

Por iso decidín un día entrar en PODEMOS GALICIA e apoiar decididamente os proxectos cidadáns de base e as candidaturas de unidade popular porque estaba convencido de que a cidadanía organizada necesitaban gañar eleccións para sobrevivir e, para iso, era necesario enfrontarse ao desafío da democracia interna e o respecto ás formas. Cada vez é máis importante “o que se fai” e, fundamentalmente, “como se fai”. É certo que algúns dos retos aos que se enfrontan na actualidade os partidos de masas e as organizacións populares teñen moito de normativo e voluntarista.

A democracia interna preséntase como unha panacea difícil de alcanzar. Aínda así, o sistema democrático necesita de partidos áxiles, participativos e transparentes; que xeren confianza e eficientes na representación das demandas da cidadanía e efectivos na xestión de goberno. Calquera esforzo orientado cara a súa democratización é pouco, aínda cando non se saiba moi ben que é o que se pode atopar ao final do camiño. Partidos excesivamente democráticos poden resultar ingobernables pero partidos non democráticos estragan a confianza da cidadanía cara a eles e a calidade do propio sistema democrático.

Unha das principais dificultades ao tratar o tema da democracia interna ten que ver coa súa definición. Que é a democracia interna? De momento non hai un único xeito de definila, tendo en conta que depende do enfoque no cal cada un se sitúe. Adoita asociarse ao que debería ser un “bo partido” e toma diferentes facianas segundo sexa a definición de democracia que un defenda. Aínda así, hai un mínimo. A “democracia interna” nun partido supón a adopción dos principios deste sistema político no interior da organización. Desde unha perspectiva pluralista iso significa a inclusión do criterio de competencia, adopción de valores democráticos tales como a liberdade de expresión e a liberdade de elección para os seus membros e, xa que logo, utilizar mecanismos competitivos no proceso de toma de decisións, a participación da afiliación na formación da vontade partidista e a existencia de canles que permitan o exercicio efectivo do control político.

Creo que MAREA DE VIGO debería esforzarse por cumprir unha serie de requisitos:

* Garantir a igualdade entre as afiliadas/os e a protección dos dereitos fundamentais no exercicio da súa liberdade de expresión e opinión;

* Establecer mecanismos efectivos de selección das candidatas e candidatos a cargos de representación orgánicos e institucionais en procesos democráticos competitivos e con todas as garantías.

* Participación dos afiliados nos órganos de goberno, sen discriminación ningunha na representación dos diversos grupos que integran a organización

* Xerar unha activa influencia das diversas persoas e grupos na discusión e conformación das posicións programáticas e elaboración das propostas da Marea de Vigo e nas decisións comúns que esta tome;

* Respecto do principio de maioría, que faga que as decisións sexan tomadas en función da agregación maioritaria das vontades individuais e garantías para as minorías;

* E control efectivo por parte da militancia dos dirixentes, a través de procesos que castiguen ou premien aos que toman determinadas decisións.

PODEMOS VIGO creo que aprendeu a facer ben as cousas e por iso teñen o meu apoio e o meu voto. Espero que a súa influencia en Marea de Vigo axude a conformar un movemento de masas que artelle unha verdadeira alternativa transformadora en Vigo.

Aproveito este espazo para reiterar o meu agradecemento á militancia. Grazas aos 204 inscritos e inscritas que apoiaron a miña candidatura nas primarias de PODEMOS e de paso informo que por motivos alleos á miña vontade debo renunciar a ocupar o posto da lista que as mencionadas inscritas e inscritos de PODEMOS Vigo tiñan decidido que debía ocupar. O consenso de vontades das diferentes organizacións que conforman Marea de Vigo conduciu a este desenlace e a miña decisión foi renunciar a estar entre os 11 primeiros postos da lista, para facilitar a negociación de PODEMOS Vigo co resto de actores (Esquerda Unida, Anova Equo…).

Grazas a toda a militancia e inscrit@s de PODEMOS en Vigo que destes o voso apoio a miña candidatura nas primarias municipais!

Volveremos a vernos en vindeiros procesos e prometo non ceder no futuro ás presións alleas á vontade da nosa militancia!

 

* Óscar Lomba Álvarez  (Vigo 1966) Licenciado en Dereito-Económico pola Universidade de Vigo e Diplomado en Maxisterio pola Universidade de Santiago de Compostela. Foi colaborador de Radio Piratona. Ex-vicepresidente da Cooperativa Árbore. Ten colaborado cos seguintes medios: Coiote, Diario 16 de Galicia, A Nosa Terra, A Peneira, Kalaikia, Galicia Hoxe, Xornal de Galicia, A Trabe de Ouro, La Voz de Galicia, Atlántico Diario, El Correo gallego, Tempos Novos, El Foro Metropolitano, Pensamiento Crítico e Tribuna Socialista. A súa web persoal é:  ÓSCAR LOMBA

Carmela Silva e a cornucopia

*   Óscar Lomba Álvarez

O Corno da Abundancia ou Cornucopia aparece en mans de cantas figuras alegorizan nocións tales como riqueza, prosperidade, bos augurios ou opulencia. Está xeralmente asociado á deusa Fortuna e na mitoloxía grega faise referencia a Amaltea, quen aleitou a Zeus con leite de cabra. En agradecemento este agasallouna cun dos cornos que tiña o poder de conceder desexos ao seu dono, converténdose en símbolo de abundancia ou prosperidade.

E vén a conto este breve pincelada de mitoloxía porque algúns políticos de Vigo tamén deben considerar que dispoñen de facultades divinas e capacidade para favorecer caprichosamente a quen desexen. E aínda que Vanesa Falque non é Amaltea, nin Carmela Silva é Zeus, nin Gutiérrez Orue é a Cornucopia, si debe haber moitos vigueses humildes que deben sentirse abandonados nun inframundo de tebras e néboa.

Recentemente tiven coñecemento de que a sección quinta da Audiencia de Pontevedra condenou a cinco anos e tres meses de cárcere ao funcionario xefe de área do Concello de Vigo, Francisco Javier Gutiérrez Orue, por promover a adxudicación irregular de varios contratos á concesionaria municipal Imesapi para pagarlle un salario a Vanesa Falque, cuñada de Carmela Silva, presidenta da Deputación de Pontevedra. O tribunal considerou acreditado a comisión dun delito continuado prevaricación, así como malversación de caudais públicos e falsidade documental por parte do funcionario ao que ademais condena a nove anos de inhabilitación absoluta para exercer cargo público.

O nepotismo segue sendo un mal moi presente na nosa institución municipal e algúns funcionarios parecen dar preferencia, na concesión de empregos e favores, a familiares ou amigos de xente poderosa, sen importar o mérito para ocupar o cargo, senón simplemente o súa lealdade a determinados políticos cunha relaxada ética.

Non existe unha cornucopia que faga realidade todos os nosos desexos, pero semella que hai algúns privilexiados que teñen padriños que lles axudan a conseguir sen dificultade ningunha o que outros debemos alcanzar con gran esforzo e sacrificio.

* Óscar Lomba Álvarez  (Vigo 1966) Licenciado en Dereito-Económico pola Universidade de Vigo e Diplomado en Maxisterio pola Universidade de Santiago de Compostela. Foi colaborador de Radio Piratona. Ex-vicepresidente da Cooperativa Árbore. Ten colaborado cos seguintes medios: Coiote, Diario 16 de Galicia, A Nosa Terra, A Peneira, Kalaikia, Galicia Hoxe, Xornal de Galicia, A Trabe de Ouro, La Voz de Galicia, Atlántico Diario, El Correo gallego, Tempos Novos, El Foro Metropolitano, Pensamiento Crítico e Tribuna Socialista. A súa web persoal é:  ÓSCAR LOMBA